"Oko pustyni" Richarda Schwartza

Tytuł: Oko pustyni

Tytuł oryginalny: Das Auge der Wüste

Autor: Richard Schwartz

Tłumaczenie: Agnieszka Hofmann

Seria (tom): Tajemnica Askiru (3)

Gatunek: fantasy

Wydawnictwo: Initium

Data wydania: 24 maja 2019

Pustynny Besarajn jest pięknym krajem, ale też bardzo niebezpiecznym ze swą kulturą tak inną niż ta, do której przyzwyczajeni byli bohaterowie poprzednich tomów „Tajemnicy Askiru”. Starcie z łowcami niewolników jeszcze się nie skończyło, do tego Halvald i reszta drużyny wplątują się w polityczną walkę o władzę, co nie jest im zbytnio na rękę. A czas ucieka, by mieli szansę wypełnić swoją misję.

To już trzeci tom serii i można się obawiać, że jakość zacznie spadać, a bohaterowie irytować. Nie jest łatwo utrzymać tak wielki świat w określonych ramach, ale Richardowi Schwatzowi się to udaje. Wraz z przeniesieniem akcji klimat serii trochę się zmienił, pojawia się polityka, jeszcze więcej knowań, ale wszystko to zostało dokładnie przemyślane i podane w bardzo przyjemnej oprawie. Wszystko, jak do tej pory, obserwujemy z perspektywy Halvalda. Stary wojownik nadal nie wierzy we własne umiejętności po tych wszystkich przeżyciach z przeszłości, ale coraz bardziej przypomina dowódcę, którego widzą w nim jego druhowie. Pozostałe postacie również się rozwijają, dowiadujemy się o nich coraz więcej, przez co bardziej ich lubimy. No może poza Leandrą, która przyznała głośno, że jest w stanie poświęcić wszystko, nawet własne serce dla swej misji. Z jednej strony to godne podziwu, z drugiej sprawia, że elfka zaczyna być lekko odpychająca. Nie do końca wiem też, co na ten temat sądzi Halvald. Zresztą od samego początku ten wątek romansu mocno kulał, zdaje się, że więcej w tym fascynacji i pożądania niż faktycznej miłości.

Mamy też kilku nowych bohaterów. Richard Schwartz nie przesadza i nie dodaje ich całej masy do każdego tomu, więc nie ma obawy, że się pogubimy w gąszczu nazwisk, które nic nam nie mówią. Nie trzeba też być geniuszem, żeby wiedzieć, że każda z tych postaci będzie miała później pewne znaczenie. Zwłaszcza, że autor poświęca im wystarczająco dużo czasu, żeby ożyły na kartach powieści.

Nie mogę narzekać na brak akcji i niespodziewanych jej zwrotów. Dzieje się. Obok tego możemy też poznać bliżej nowy świat, do którego zostali wrzuceni bohaterowie. To już nie jest zasypana śniegiem gospoda, w której mówiło się o problemach na zewnątrz, ale rzeczywista codzienność i problemy, z którymi trzeba się zmierzyć. Plastyczny język Schwartza bardzo ułatwia wyobrażenie sobie tego, opisów może nie jest dużo, ale na tyle szczegółowe, by zobaczyć, co autor chciał nam przekazać. Do tego dialogi na wysokim poziomie, które tylko dodają autentyczności opowieści.

„Oko pustyni” to już trzeci tom „Tajemnicy Askiru”, ale nie zwalnia tempa, nadal też jest ciekawy i wciągający. Jedne tajemnice zostają rozwiązane, inne pojawiają się znienacka, by zaprosić nas do kontynuowania przygody w kolejnych tomach. I ja to zaproszenie przyjmuję.