"Powracająca"

Miejsce, w którym mieszkaliśmy, nazywaliśmy Dziurą. Był to zapadnięty, zrujnowany budynek, jakich wiele w najgorszych częściach slumsów. Nikt się tu nie przejmował cieknącym dachem, brakiem normalnego ogrzewania czy życiem dzieciaka śpiącego obok. Mimo to byliśmy czymś w rodzaju rodziny, choć zapewne najbardziej patologicznej, jak się tylko dało. Trzymaliśmy się jednak razem, żeby jakoś przetrwać. Zwłaszcza, gdy zaczynały się kłopoty. To właśnie w takich chwilach starsze dzieciaki brały odpowiedzialność za młodsze, broniąc naszej Dziury. Było to jedyne miejsce, w którym mogliśmy żyć.

Czasy po Wielkiej Wojnie wciąż były niespokojne. Skrajna bieda, posucha, zniszczenia. Każdego dnia ginęli ludzie. Nie od wojska, lecz od głodu, chorób, chciwości i zawiści. Upodlano kobiety, które po stracie mężów próbowały zapewnić swoim dzieciom chociaż jeden posiłek dziennie. Sierotami nikt się nie przejmował. Chodziły po miastach, kradły, gdy się dało, zabijały, prostytuowały się, byle jakoś przeżyć. Zbierały się w bandy, które siały postrach wśród zwykłych ludzi. Nie było komu egzekwować prawa, skoro władze miasta miały inne zmartwienia niż ludzie ze slumsów. Nasz świat był bezbarwny i do bólu przewidywalny. Dni wciąż takie same i nic nie mogło ich zmienić.

Aż do dnia, gdy w Dziurze pojawiła się Blue. Nikt z nas nie miał pojęcia, skąd się wzięła ani kim jest naprawdę. Pewnego poranka znaleźliśmy ją u progu Dziury nieprzytomną, niewiarygodnie brudną i skąpo ubraną, choć był środek zimy. Starsze dzieciaki określiły jej wiek na jakieś szesnaście lat, ale była starsza. Szpiczaste, długie uszy określały ją jako elfkę, choć elfów od dawna nie było w okolicy. Wycofały się w lasy jeszcze, zanim konflikt nabrał na sile. Byłem za mały, żeby to pamiętać, więc elfy znałem tylko z opowieści. Nie wierzyłem zresztą w ich istnienie. Jak wiele ras były dla mnie bajaniem, bo nie zapuszczały się tutaj bądź dawno odeszły w zapomnienie. Początkowo też nie uwierzyłem w tożsamość Blue, ale szpiczaste, długie uszy i piękne, bursztynowe oczy mówiły same za siebie. Do naszej Dziury zawitała najprawdziwsza elfka.

Długo nie mogliśmy dojść do porozumienia, co z nią zrobić. Dziura pełna była już dzieciaków, brakowało miejsca i zaczynały się konflikty, a Blue mogła przynieść nam kolejne kłopoty. Tego nie chcieliśmy. Część starszaków upierało się, by zostawić ją na pastwę losu. Prędzej czy później umarłaby z głodu bądź zimna albo zabraliby ją do burdelu. W końcu była piękna.

Nim jednak doszliśmy do porozumienia, Blue się ocknęła i obdarzyła nas najpiękniejszym uśmiechem, jakikolwiek w życiu widzieliśmy. Dla nas, mieszkańców Dziury, był on cudem nad cudami Axodussa, naszego świata. Chyba ten gest zadecydował, że pozwoliliśmy Blue zostać z nami. Nigdy tego nie żałowaliśmy.

Blue nie zajmowała wiele miejsca. Wystarczył jej skrawek podłogi, na którym rozłożyła sobie zdobyty cudem koc. Całe dnie spędzała na wędrówkach po mieście, zawsze sama. Ilekroć ktoś z nas wychodził na łowy – tak nazywaliśmy zdobywanie jedzenia – nigdy jej nie spotykał. To było dziwne, znaliśmy każdy skrawek slumsów, Blue przykuwała spojrzenia, a jednak nikt na nią nie trafiał w ciągu dnia. Co wtedy robiła? Nikt nie wiedział, a ona nigdy nie odpowiadała na to pytanie. W zamian przynosiła nam owoce. Nie wiem, skąd je brała, ale nie było to ważne, skoro napełniała nimi nasze żołądki. Trochę dziwne, bo nikt nie był chętny do dzielenia się zdobytym jedzeniem. Blue była inna. Dbała o nas, choć wcale nie musiała. Nic nam nie była winna.

Pamięć o Blue umocnił jeszcze jeden fakt. Jej opowieści. Każdej nocy opowiadała najlepsze i najciekawsze historie o bohaterach, złoczyńcach i potworach. Wtedy nie mieliśmy pojęcia, że są prawdziwe i Blue przeżyła je wszystkie. Sądziliśmy, że je wymyśliła, usłyszała gdzieś, a może nawet przeczytała. W końcu była elfką, a ta rasa wydawała nam się wszechwładna i wykształcona. Jednocześnie nie zadawaliśmy sobie logicznego pytania, dlaczego Blue wylądowała w Dziurze, skoro należała do tak wspaniałych istot. Byliśmy sierotami, które musiały każdego dnia walczyć o przetrwanie. Nie mieliśmy głowy do takich kwestii.

Opowieści Blue były magiczne. Przenosiły nas do miejsc, których mieliśmy nigdy nie zobaczyć. Każde słowo stawało się żywą częścią świata kolejnej historii. A wszystko zaczęło się pewnego wieczoru, gdy starsze dzieciaki zaczęły kłócić się o przeznaczenie jedynego pomieszczenia, które oddzielone było od pozostałych. Wcześniej mieszkała tam Sina, ale zmarła tuż po narodzinach dziecka. Nikt z nas nie potrafił jej pomóc, więc się wykrwawiła. Minęło trochę czasu i starsze dzieciaki zaczęły walkę o ten skrawek luksusu. Już prawie doszło do bójki, gdy odezwała się Blue:

– Pewna banda leśnych rozbójników po śmierci swego przywódcy miała podobny problem.

Początkowo mało kto ją słuchał, ale z każdym kolejnym słowem zbierała coraz więcej uwagi, aż wszyscy usiedli wokół niej zasłuchani w opowieść o dzielnej, leśnej wojowniczce, bandzie okrutnych rozbójników i wilczej watasze.

Następnego wieczoru najmłodsze dzieciaki poprosiły o nową historię. Nikogo już nie trzeba było przekonywać do wysłuchania opowieści. Rzadko w Dziurze było tak cicho jak w chwilach, gdy Blue snuła swe historie. Trudno było w to uwierzyć, ale kilkoma słowami potrafiła wycisnąć łzy z najtwardszych starszaków, wywołać śmiech u największego ponuraka czy sprawić, że wstrzymywaliśmy oddech w najbardziej emocjonujących momentach.

Te nocne chwile, kiedy Blue opowiadała swe historie, były dla nas ważne. W świecie szarości i bezsensu dawały nam nadzieję na nastanie lepszych dni, odrywały od codzienności, stając się kolorową odskocznią od tego, co było złe i nieprzyjemne. Mogliśmy stać się kimś innym, przeżywać wspaniałe przygody, poznawać odległe miejsca. Być kimś.

Blue mieszkała z nami przez cztery miesiące. Był mglisty poranek, gdy w Dziurze pojawił się oddział żołnierzy w pełnych zbrojach i szmaragdowych pelerynach. Rycerze Czystości. Wszyscy się ich bali, a mieli się całkiem dobrze pod panowaniem Serpiente. Mimo że teoretycznie nie działali w interesie żadnej ze stron konfliktu, z Czarnym Księciem mieli wspólne cele i całkiem dobrze się dogadywali. I on, i oni lubowali się w okrucieństwie. Nawet Rada Ośmiu Pieczęci nie mogła sobie z nimi poradzić zbyt skupiona na ważniejszym problemie, jakim był Serpiente i jego ambicje.

Pojawienie się Rycerzy pobudziło wszystkich. Większość dzieciaków rozpierzchła się, by zejść im z oczu. Trudno było bowiem powiedzieć, czego chcą. Może z braku zajęcia w zmieniającym się świecie postanowili przerzedzić trochę slumsy i padło na Dziurę.

Przyszli po Blue. Otoczyli ją ze wszystkich stron, sięgając po miecze. Ona zaś się nie broniła. Siedziała spokojnie otulona w koc i spoglądała na nich bursztynowymi oczyma.

– Tu się schowałaś, Powracająca – warknął przywódca Rycerzy.

Pamiętam, że miał nieprzyjemny głos. Wielokrotnie później śnił mi się po nocach w najgorszych koszmarach, po których nie potrafiłem ponownie zasnąć.

Drugą przerażającą rzeczą w jego wypowiedzi było słowo „Powracająca”. Nie byli oni rasą, ale dość specyficznymi istotami, które odradzały się wielokrotnie raz za razem i pamiętały swoje poprzednie wcielenia. Było to nieco nienaturalne, stąd polowania na Powracających wieki temu i teraz przez Rycerzy Czystości. Mówiło się, że Powracający mają sto żyć do przeżycia, nim ostatecznie znajdą się w Krainie Dusz. Blue była jedną z nich.

O Powracających mówiło się szeptem, by jakiegoś nie przywołać, bądź nie mówiło się wcale. Opowieści o nich pełne były przerażających rzeczy, jakby byli niebezpieczną plagą, której należy się wystrzegać. Mieli przynosić nieszczęścia, choroby, nieurodzaj. Ich zwyczajami było porywanie dzieci i nękanie przyszłych matek. Wiele takich bzdur o nich mówiono, żadna prawdą nie była.

Na dźwięk słowa „Powracająca” dzieciaki, które nie zdążyły się schować, wybiegły z Dziury. Nikt nie chciał być w pobliżu Blue, jakby nagle stała się trędowata. Może obawiały się, że zostaną oskarżone o pomoc Blue w ukrywaniu się? Nie wiem.

Nie wiem też, dlaczego tam siedziałem, gdy wszyscy uciekli. Może byłem za mały, żeby zrozumieć powagę sytuacji. A może współczułem Blue, że nawet w takiej chwili jest taka samotna. Po prostu siedziałem i obserwowałem, jak ją zabierają.

– Wiesz, że to daremny trud? – zapytała Blue. – Moim przeznaczeniem jest odrodzić się ponownie, gdy tylko zginę.

– Upewnimy się, że się nie odrodzisz – odparł przywódca Rycerzy. – Idziemy.

Wtedy Blue spojrzała na mnie i uśmiechnęła się tym samym uśmiechem, którym obdarzyła mieszkańców Dziury przy pierwszym spotkaniu.

– Nie żałuj mnie, Wiliamie. Idą lepsze czasy, skoro Tygrysi Ród zajął swe należne miejsce – powiedziała do mnie.

Potem odeszła i więcej jej nie widziałem. Starsze dzieciaki opowiadały, że magiczna egzekucja Blue odbyła się tutaj, w slumsach. Podobno to miało przerwać jej cykl odrodzenia, ale nigdy w to nie uwierzyłem.

Blue miała rację. Czasy się zmieniły. W ciągu kolejnych lat Axoduss otrząsnął się po wojnie i podniósł z gruzów. Rada Ośmiu Pieczęci włożyła tytaniczny wysiłek w odbudowę i wyjście z kryzysu. Slumsy także przestały istnieć. Ludzie znów mieli dach nad głową, pełne spiżarnie, pracę. Nikt nie cierpiał biedy chyba, że na własne życzenie. Owszem, nadal pojawiały się konflikty i przestępstwa, ale to normalne. Mimo tego Axoduss stał się naprawdę przyjemnym miejscem do życia.

Przez wiele lat nie myślałem o Blue. Wyszedłem na ludzi, założyłem rodzinę. Mimo złego początku przeżyłem życie dobrze i niczego nie mogę sobie zarzucić. Owszem, popełniałem błędy, bo kto ich nie popełnia, ale nigdy nikogo umyślnie nie skrzywdziłem, nie sprzeciwiłem się nigdy dobrym prawom. Blue była w tym wszystkim poblakłym wspomnieniem, które z czasem rozmyło się do pojedynczej myśli, która z czymś się kojarzyła, ale nie wiadomo z czym.

– Dawno się nie widzieliśmy, Wiliamie. – Usłyszałem pewnego popołudnia.

Przede mną stanęła młoda dziewczyna o tęczowych włosach i tatuażu na twarzy charakterystycznym dla Feniksów. W pierwszej chwili miałem zapytać, czy się znamy, ale gdy zobaczyłem te piękne, bursztynowe oczy, nie miałem wątpliwości, kim jest.

– Blue.

– Teraz nazywam się Caderea. – Uśmiechnęła się. – Cieszę się, że mnie pamiętasz.

Tamtego dnia powiedziała mi prawdę o Powracających i sobie. Nie musiała się już obawiać o swoje życie. Rycerzy Czystości nie było – Tygrysia Pani o to zadbała, a Rada Ośmiu Pieczęci zakazała prześladowań pod groźbą wysokich kar. Świat stał się dla niej bezpieczniejszy i spokojniejszy, choć nadal miała wiele opowieści do przekazania.

Siedzimy więc przy kominku i spisuję kolejne historie, by inni również mogli je poznać. Blue ma tylko sto żyć, a gdy zakończy ostatnie, pozostaną po niej jej przygody. By były przestrogą dla nierozsądnych i pociechą dla tych, którym brak nadziei. Może wyciągnie z ciemności kolejnych ludzi, nawet o tym nie wiedząc?