"Perfect World" Rie Arugi

Tytuł: Perfect World

Tytuł oryginalny: Perfect World

Autor: Rie Aruga

Tłumaczenie: Anna Piechowiak

Seria (tom): Perfect World (1-5)

Gatunek: okruchy życia, romans

Wydawnictwo: Kotori

Data wydania: 1.11.2018

Nigdy sobie nie wyobrażałam, jak to jest być osobą niepełnosprawną. Oczywiście miałam z takowymi do czynienia, czy to w szkole, do której chodziłam, czy obecnie w pracy, gdzie nieraz przychodzą. Widać przy tym, że nie jest im łatwo. Mnie, pełnosprawnej, czasami jest ciężko z niektórymi rzeczami, a im? Nie mówiąc już o najbliższych, na którym nieraz niepełnosprawni muszą się wesprzeć. Trochę się o tym wspomina, włodarze miast starają się pamiętać przy kolejnych inwestycjach, ale wciąż trochę nas to wszystkich peszy.

I tu pojawia się Rie Aruga ze swoją mangą. Główna bohaterka, Tsugumi – niespełniona malarka, a obecnie projektantka wnętrz na imprezie zorganizowanej przez jej firmę w kolaboracji z biurem architektów spotyka swoją dawną miłość i kolegę z liceum Itsukiego. Dawne emocje ożywają, ale wtedy pojawia się pewien problem nie do przeskoczenia. Itsuki parę lat temu miał wypadek, od tamtej chwili porusza się na wózku inwalidzkim i nigdy nie wróci do zdrowia. Tsugumi jest w tym nieco zagubiona, bo nie wyobraża sobie życia u boku niepełnosprawnego chłopaka, a jednocześnie coś nadal ciągnie ją do dawnej miłości. A to wszystko nie jest takie proste.

Od razu mówię, nie jestem fanką romansów czy historii obyczajowych, bo po prostu na dłuższą metę mnie nudzą. Jednak dobrym tytułem z dorosłymi bohaterami nie pogardzę, bo nie oszukujmy się, rynek mang jest nastawiony nadal na trochę młodszego czytelnika niż ja. I nie szkodzi, bo te historie o młodych bohaterach, którzy ratują świat, też się fajnie czyta, a jednak czasami chciałoby się jakiejś odmiany. I chyba głównie dlatego sięgnęłam po „Perfect World”, choć opis też mnie całkiem nieźle zachęcił, a że obecnie mamy pięć tomów wydanych po polsku, nic tylko czytać.

Od razu widać, że Rie Aruga wie, o czym pisze. Widać, że przygotowała sobie sporo materiału źródłowego, na którym bazuje, choć trochę przeraża, że ustawia przy tym aż tyle barier przed Itsukim. I zastanawia mnie, czy to przesada na potrzeby mangi czy coś, czego może po prostu nie zauważałam do tej pory ze swojej perspektywy. Proste wyjście do knajpy czy sklepu, reakcje ludzi na widok wózka inwalidzkiego, tęsknota za utraconym na zawsze zdrowiem. To nie jest wesoły tytuł, wiele w nim dość smutnych wydarzeń i emocji. Są jednak i te pozytywne momenty, kiedy pojawiają się ludzie, którzy wspierają Itsukiego na każdym kroku. Bądź co bądź pomimo kalectwa udało mu się skończyć wymarzoną architekturę i daje sobie radę w codziennym życiu, choć wciąż jest niepewny przyszłości. Nie mogę powiedzieć, że bardzo go rozumiem, ale widzę, że ma głowę na karku. Wciąż boryka się z myślami, co by było gdyby. To ciężkie pogodzić się z rzeczywistością i jednocześnie układać sobie życie.

W przeciwieństwie do niego Tsugumi aż do niedawna mnie irytowała. Owszem, jest sympatyczna, szybko też doszła do wniosku, że nic nie wie o życiu z osobą niepełnosprawną. Co było w tym wkurzające, to fakt, że nic z tym nie robiła. Zamiast tego wolała biadolić nad sobą, Itsukim i ich związkiem. Chyba stworzenie dobrej bohaterki romansu jest jednak ciężkie, bo zazwyczaj czytelnik chce takową udusić za głupotę. A wystarczyło, żeby Tsugumi ogarnęła się odrobinę wcześniej.

Ważną funkcję też pełnią tutaj Koreeda, również kolega z liceum głównych bohaterów, oraz Nagasawa, pielęgniarka, która opiekowała się Itsukim od wypadku. Oboje oczywiście w rolach „przeszkadzajki”, choć Koreeda oprócz tego jest bardzo sympatyczny. Nagasawa zaś wykazuje się surowością wobec niemal wszystkich dookoła oraz zazdrością, co raczej nie przysparza jej zwolenników. No i wątek drugiej pary, podobnej do Tsugumi i Itsukiego, za który trzymam kciuki, ale może w tym momencie zamilknę, żeby nie zaspojlerować Wam za wiele.

Rysunki są tu delikatne, sporo kadrów koncentruje się przede wszystkim na postaciach, ale tła też całkiem nieźle przyciągają oko. Do tego przystępne tłumaczenie, które czyta się tak naturalnie, jakby rozmowy odbywały się tuż obok nas. Dzięki temu to przyjemna lektura. Może nie jakaś bardzo ambitna czy emocjonująca, ale dla mnie w sam raz na wolne popołudnie, żeby przy okazji trochę podumać o otaczającym nas świecie.